Apr 17, 2010

ივერია თუ მუზა? :)

ჩემთვის დაუმუშავებელი ალმასია..აი საშინლად ძვირფასი რომაა და დაუმუშავებელი, დაუწახნაგებელი, უსიმეტრიო... მთელი ხიბლი მის ასეთ დაუმუშავებლობასა და უსიმეტრიობაშია :)

 ერთხელაც მახსოვს, ფორუმზე შევედი პირველად... ნუ ეს იყო ოდესღაც :D აღარც მახსოვს როდის... დაახლოებით ოთხი წლის წინ... განყოფილება იყო "ერთიანი საქართველო" თუ რაღაც ეგეთი ერქვა, ზუსტად არ მახსოვს, სადაც საინტერესო თემები დავლანდე. ერთი თემა იყო -  "იავნანა"... ნუ იქ დავპოსტე... ძველი პოსტები წავიკითხე და ხმამაღლა გამოვხატე აღფრთოვანება. პირადში მომწერა ერთმა იქაურმა... სასაცილო ის იყო,  რომ პირადი წერილების ნახვაც არ ვიცოდი, იმდენად არ მქონია ფორუმებთან შეხება, მაგრამ ხომ არ შევიმჩნევდი :D ნუ რაღაც მივწერე, მერე მომწერა, მერე კიდევ და ასე შევყევით, სასაცილო რაღაცეებს მეკითხებოდა ხოლმე, ჩემზე პატარა იყო ასაკით, მაგრამ დიდივით ლაპარაკობდა და მეც დავიჯერე მისი დიდობა :) ასე გავიცანით ერთმანეთი. რაღაც პერიოდი ვურთიერთობდით, მერე რამდენიმე თვე დავიკარგე, საერთოდ ვეღარ გამოვჩნდი იმ "სამყაროში" და რამდენიმე თვის მერე ისევ შევედი... ხალხი დამხვდა შეცვლილი, მაგრამ ნაცნობი ნიკი ისევ აქტიურად პოსტავდა... მორიდებით მივწერე - ალბათ არ გახსოვარ, მე დავბრუნდი... რეაქცია საკვირველი - ვააა, რა მაგარია, სად იყავი და ეგეთები.. გამიხარდა - ვახსოვარ ადამიანს. მიწერ-მოწერა განახლდა მეტი ენთუზიაზმით, მერე სურათები გავცვალეთ, მახსოვს მოვკვდი ნერვიულობით, ოღონდ რა მანერვიულებდა არ ვიცი :D არ შეგეშინდესთქო - მივწერე. სურათი მოვიდა და ეწერა - არ შეგეშინდეს :D დავხედე ფოტოს და იქიდან მიყურებდა სრულიად განსხვავებული სახე, არასდროს არავისში რომ არ შეგეშლება. რაღაცნაირი - ღიმილით დავახასიათე ჩემს თავში :) მერე შეხვედრა დავთქვით :) ცხოვრებაში არავის შევხვედროდი ასე გაცნობილს, ჩემთვის ეს ცოტა მიუღებელი იყო, რაღაც პრინციპი მქონდა, რომ არ უნდა შევხვედროდი ვირტუალურად გაცნობილ პიროვნებას, მაგრამ ზუსტად მივხვდი - ყოველთვის ვინანებდი რომ არ მენახა! 
შეხვედრა სიონის ეზოში იყო დაგეგმილი. მე 45 წუთი დავიგვიანე :) ნუ არ მინდოდა, მაგრამ ასე მოხდა :) კიბეებიდან რომ გადავიხედე, სადაც ყველაზე მეტი ნაგავი იყო იქ იჯდა ერთი ბიჭი, გავიღიმე, მივხვდი ეგ იყო, თვითონ ვერ მიცნო, სურათში სხვანაირი ხარო. შევხედე - მაღალი, გამხდარი, წვერიანი, ქართული ცხვირით, გაბურძგნული თმებით, დანგრეული ჯინსით, დაფხრეწილი კეტებით, რაღაც ამოქექილი პლაშოვკა კურტკით და მამამისის ძველი, კუბოკრული პერანგით :D:D:D ნუ ხო ძaliან სანახავი იქნებოდა? :D სასტიკად არ მომეწონა :D ამის საპირისპიროდ მე საკმაოდ მოწესრიგებულად და აკურატულად მეცვა და ღმერთს მადლობას ვეუბნებოდი, რომ ჯინსი მაინც ჩავიცვი და არა კლასიკური  კაბა :D
 ასე დაიწყო ჩვენი ნაცნობ-მეგობრობა, რომელიც ფორუმზეც გრძელდებოდა. თანდათან ვხვდებოდი, რომ საერთო ინტერესები გაგვიჩნდა... არა, განა საერთო ინტერესები, ეს მე გავიზიარე მისი ინტერესები - კარგი თუ ცუდი, აზრიანი თუ უაზრო :D ჩემმა რადიკალიზმმა ფრთა გაშალა :) ვსაუბრობდით, ვკამათობდით, რაც ძირითადად მისი გამარჯვებით მთავრდებოდა და ასე მიდიოდა ცხოვრება სანამ...
სანამ უცებ, ერთერთი მორიგი შეხვედრის შემდეგ არ აღმოვაჩინე, რომ... რა სიმპათიურია მოკლედ შეჭრილ თმებში... და რა საინტერესოა, რა რადიკალურია, რა პირდაპირია, რა სამშობლოს მოყვარულია ( და არანაირად ურაპატრიოტი), რა... რა... რა...   მივხვდი რომ მომეწონა
რაღაც პერიოდი თავს ვარწმუნებდი საპირისპიროში, მაგრამ უშედეგოდ... არ მითქვამს მისთვის, თუმცა არც დამიმალავს... მე მგონია რომ ის ხვდებოდა და მინდოდა კიდეც რომ მიმხვდარიყო, მე არ ვმალავდი, არ მრცხვენოდა, მე პირდაპირაც ვიტყოდი, დარწმუნებული რომ ვყოფილიყავი - გრძნობა მქონდა, მაგრამ მე მხოლოდ მომწონდა და ზედმეტი გულგახსნილობა საერთოდ მიუღებელი იქნებოდა.  რომ არ გამჩენოდა სიმპათია, გასაკვირიც იქნებოდა, იმდენად განსხვავებული, იმდენად რაღაცნაირად ჩემს პიროვნებასთან ახლოს იყო.... თუმცა ერთმა ჩემმა მეგობარმა მითხრა - ის ძალიან გავს შენსას, მაგრამ შენი არ არისო - ეს იყო სიმართლე. 
თანდათან მოხდა ჩვენი ურთიერთობის გაციება, ისე ხშირად არ ვურთიერთობდით პირადად, მე უკვე ყველაფერში აღარ ვეთანხმებოდი, მოგვდიოდა კამათი, სადაც მე ვრჩებოდი ნაწყენი, მას კი ეცინებოდა - რა გწყინსო, ქალი ხარ რააო...ამაზე უფრო ვიბუსხებოდი და ჩემს თავს ვმუხტავდი საშინლად უარყოფითად... მას არ ქონდა სიმპათია ჩემს მიმართ, ჩვენი ურთიერთობა თავიდანვე მეგობრულად დაიწყო და ასეც უნდა გაგრძელებულიყო... ეს მე ავურიე რაღაცეები და ისიც დაიძაბა და ჩამომშორდა, თუმცა ისევ ვურთიერთობდით, მხოლოდ საზოგადოდ... მისსავე საქებად უნდა ითქვას, რომ ცუდი და მიუღებელი არაფერი გაუკეთებია, თუმცა საშინლად მტკენდა ხოლმე გულს თავისი სიხისტით ალბათ დღეში 2-3-ჯერ, თუმცა თვლიდა, რომ არაფერს საწყენს არ ამბობდა...ეგეთია :)
გავიდა რაღაც პერიოდი და მე ყველაფერმა გადამიარა :) საკმაოდ მალე, მივხვდი რომ მიყვარდა მართლა გულით, მაგრამ როგორც ძალიან კარგი მეგობარი... და როგორც შემდეგ ჩემმა უჭკვიანესმა მეგობარმა მითხრა - შენ ყოველთვის მეგობარივით გიყვარდა, უბრალოდ დაიბენი ერთი პერიოდიო :) და ჩემი ეს მეგობარი არასოდეს ცდება :)

დადგა შემდეგი ეტაპი ჩვენი ურთიერთობისა - მას შეუყვარდა, ხო...ნამეტნავად შეუყვარდა :) როგორიცაა თვითონ, ისე შეუყვარდა... მისმა სიყვარულმა დაგვაახლოვა, მისმა გაჭირვებამ და გრძნობებმა. მე ბედნიერი ვიყავი რაღაცით თუ ვეხმარებოდი... მე ფაქტიურად მეგობარი დავიბრუნე... როცა ასე თუ ისე მოგვარდა ყველაფერი მე გავიხსენი... ოთხი წლის ინტენსიური ურთიერთობის შემდეგ მასთან მე დავიწყე მოყოლა ჩემზე, ჩემს ფიქრებზე, ჩემს გრძნობებზე... ვუყვებოდი იმას, რაც მინოდოდა ჩემზე სცოდნოდა და ეს პროცესი გრძელდება. ჩვენ დავმეგობრდით, ახლა უკვე მართლა და მე მიხარია. ძალიან მიყვარს და მიხარია რომ გვერდით მეგულება

პ.s. ამ ოთხი წლის მანძილზე თუ ოდესმე გეოგრაფიული, ისტორიული ან ნებისმიერი წვრილმანი სახის ინფორმაცია დამჭირვებია, იმავე წუთს მასთან ვრეკავდი და 95% ვიღებდი ზუსტ პასუხს. ამ ოთხი წლის მანძილზე სულ გვერდით იყო და საკმაოდ გვიან მივხვდი რა ახლობელი გახდა ჩემთვის :)

პ.პ.ს  ეს პოსტი 4 იანვრის დილას დაიწერა... ეს ერთერთი ისეთი პოსტია, რომელმაც "ამოხეთქა" :) დავდე ბლოგზე, მერე ავიღე, ახლა ისევ ვდებ - თუ გულწრფელი მინდა ვიყო, ბარემ ბოლომდე :)

0 коммент.: