გახსოვს მაგნოლია?

5 წელი გავიდა. ახლა დავფიქრდი, ამდენი ხანი არ მეგონა :) 5 წელია რაც გიპოვე. მანამდე ჩემთვის ერთი ურჩი ბაშვი იყავი ბოტოტა ფეხებით და ორი "ვედროთი" რომ შემობლაყუნდებოდა ჩემს ეზოში ზაფხულობით...შენთვის ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი, ბევრად "დიდი" შენზე, რომელსაც იშვიათად ნახულობდი და საერთო არაფერი გქონდათ :)
შენ 16 წლის იყავი, მე - 21-ის... შენ მე-11 კლასში გადადიოდი, მე იმ წელს დავამთავრე ჩემი სტუდენტური ცხოვრება. აგვისტოს დასაწყისში სოფელში ჩავედი, მონატრებული მქონდა იქაურობა. მითხრეს ჩამოვაო, ისეთი გაზრდილია ვერ იცნობო. არ ვიცი რატომ, მაგრამ გელოდი :) ამას რომ წაიკითხავ ალბათ გაგიკვირდება, მაგრამ ლოდინი მქონდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ველოდებოდი როდის ჩამოხვიდოდი :) ალბათ გული მიგრძნობდა, რომ მნიშვნელოვანი ადამიანი გახდებოდი ჩემს ცხოვრებაში. ჩვენი შეხვედრაც მახსოვს ჩემს ეზოში. ორივე გაოცებული შევყურებდით ერთმანეთს, ორივე შეცვლილი ვიყავით გარეგნულად და გაგვიკვირდა :)
მერე იყო საღამოები. ჩვეულებრივი გართობებით, რაღაც თამაშებით. მერე იყო საუბარი, მერე უცებ საერთო აზრები, საერთო შეხედულებები, გაოცება, მერე კვლავ ძებნა საერთო თემების, ერთმანეთის აღმოჩენა... სასიამოვნო მოულოდნელობა...
აი მერე იყო საღამოები...
სხვადასხვა ქალაქებში ვცხოვრობდით - ეს იყო დიდი პრობლემა. უკვე აღარ გვინდოდა ერთმანეთის დაკარგვა...ერთ წელს მალე უნდა გაევლო, მერე შენ სტუდენტი გახდებოდი, უკვე თბილისში... ერთ წელს მალე უნდა გაევლო
გახსოვს, ჭასთან მთხოვე რამე დამიწერე სამახსოვროდო, კარგი-მეთქი დაგპირდი, ვერ დაგიწერე. შენც-მეთქი გთხოვე, მე ვერაო...იმ წვიმიან საღამოს შენ და ნათია რომ ამოხვედით დასამშვიდობებლად ჩემი ნათხოვარი კასეტა დამიბრუნე, კასეტის ქვემოდან წერილი იყო....ვაიმე რამდენი ვიბღავლე ის წერილი რომ წავიკითხე :) სასწრაფოდ გავაშანშალე პასუხი და ერთი სიტყვაც არ მახსოვს რა დავწერე :) მერე შენ მელაპარაკებოდი ჩემი დაწერილი წერილიდან და მე ვერ ვხვდებოდი :) მართლა არ მახსოვსრა დაგიწერე მაშინ :)
რატომღაც შენ თვითონ გაასაიდუმლოვე ჩვენი მეგობრობა, რაღაცისგან გინდოდა დაგეცვა ალბათ. ფაქტიურად მარტო ნათიამ იცოდა... მერე ნელნელა, დროთა განმავლობაში გაიგო ყველამ როგორი ძვირფასები ვიყავით ერთმანეთისთვის.
ერთი წელი ძალიან გაიწელა...ყველა მობილური ოპერატორის ყველა სერვისი გამოვიყენეთ მგონი :) შენ მწერდი, მე გპასუხობდი... ერთადერთი მიზანი შენი თბილისში ჩამოსვლა იყო.
გახსოვს 15 წუთით რომ მნახე მეტეხის ხიდთან? რამდენი გეძებე მაშინ... სამსახურიდან ტაქსით ავვარდი სამებაში, იქ აღარ იყავი, ტელეფონი დაგიჯდა, ვეღარ გირეკავდი, ვიცოდი სადღაც რიყის ტერიტორიაზე უნდა ყოფილიყავი, გზები გადაკეტილი იყო, გიჯივით დავეშვი ფეხით... მერე რაღაცნაირად დამირეკე...მაინც ხომ გნახე, შენი ჩამოსვლის მიზანი ხომ ეგ იყო :) ვეღარ გელეოდი, ვაიმეე, როგორი მონატრებული მყავდი...არ მინდოდა გამეშვი, იმის მერე მიყვარს მეტეხის ხიდი
მანამდე სპორტის სასახლესთან რომ  გნახე 10 წუთით :) სურათი გადავიღეთ და ის სურათი დღემდე არ მინახავს :) ვიცი შენ რომ ინახავდი და არ მაღირსე
გახსოვს სოფელში რომ გნახე დეკემბერში? მე ხომ იმიტომ ჩამოვედი, რომ ვიცოდი, რომელიმე დღეს მაინც მოგიწევდა სოფელში ჩამოსვლა...ჭიშკართან ვილაპარაკეთ რამდენი, მაშინ შეიქმნა gitanes... მე გაჩუქე ეგ ბრელოკი, შენ მითხარი ეს ბოშა ქალი შენ იქნები და რომ მომენატრები ჩავრთავ და ლურჯად გაანათებსო.... "ბოშა ქალი გალურჯულა, მას სილურჯე მოჰფენია". მთელი  წლის მანძილზე ჯამში ერთი საათით თუ გვინახავს ერთმანეთი და თან  ყოველი ნახვა რა თანჯვის ფასასდ გვიჯდებოდა. გახსოოვს?
ერთი წელი გავიდა. ამ ერთი წლის მანძილზე მთელს ჩემ მეგობრებს შენი სახელით ქონდათ გამოჭედილი ყურები, მთელი წელი ველოდი როდის დარეკავდი და მეტყოდი - ეკ, ჩამოვდივარ...ბოლოს უკვე კალენდარზე დღეებს ვხაზავდი - აი 23 დღეც და ჩამოვა, აი 22 დღეც და...
ერთი წელი გავიდა, შენ სტუდენტი გახდი, მაგრამ არა თბილისში. ეს ჩემთვის იმდენად მოულოდნელი და  გადაუხარშავი იყო, რომ მთელი კვირა გაოგნებულმა ვიარე, ვერ ვხვდებოდი რა მექნა...გეჩხუბე, გიყვირე ყველაფერი გავაკეთე, მაგრამ საშველი არ იყო... ერთ სემესტრში გადმოვალ -დამპირდი. მე აღარ მაინტერესებდა, დამცავი მექანიზმი ჩავრთე. გადავამუშავე რომ მე და შენ სხვადასხვა ქალაქებში უნდა გვეცხოვრა... შენ ჩამოხვედი...4 წლის შემდეგ :) ოღონდ ჩემს გამო არ ჩამოსულხარ, არც შენს გამო, არც ნათიას გამო - სიყვარულმა  ჩამოგიყვანა :) და ეს კარგია...კარგია
მე შენში დიდ პოტენციალს ვხედავდი ყოველთვის და სულ ვფიქრობდი რომ გამორჩეულად ბევრს მიაღწევდი...არ ვიცი იქნებ ასეც იყოს, ჯერ ყველაფერი წინაა.
შენ დაიკარგე. აქ ხარ და არც ხარ. არ შეცვლილხარ, ზუსტად ვიცი, იმიტომ რომ ხანდახან, ძალიან იშვიათად გამოჩნდები ხოლმე ისეთი, როგორიც ხარ... გამახსენებ ხოლმე თავს და მეც ვმშვიდდები. არაფერს ვითხოვ ხომ იცი? მე ხომ გითხარი ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები და არაფერს მოვითხოვ-თქო, არადა ხანდახან რა ბანალურად გექცევი და მერე უარესად ვხდები... შენ ხომ მაფრთხილებდი რად გინდა ჩემნაირი არანორმალური მეგობარიო :) შენ ხომ ჩემი არჩევანი ხარ? :) ჩემს გულში ისე მყარად გაქვს გადგმული ფესვები, ვერავინ ამოფხეკს შენს სიყვარულს, მაგრამ ხანდახან მეშინია კიდევ გიყვარვარ თუ არა :) არა, კი ვიცი რომ გიყვარვარ, მაგრამ მაინც მეშინია... მე ხო მჭირდება ხანდახან თქმა, რა ვქნა ასეთი დებილი ხასიათი მაქვს.. შენ კიდე არ ხარ იქ სადაც სულ მეგულებოდი ამდენი ხანი.... რა ვქნა რაააა.... მიჭირს უშენოდ

 ხანდახან როცა მავიწყდება
როგორი ხარ შენს წერილებს გადავხედავ ხოლმე, რომელიმეს
გახსოვს?
"გამოჩნდი იმ დროს, როცა უდაბნოში დავბორიალებდი. ღმერთს მილიმეტრ საჩრდილობელს ვთხოვდი და მან შენი სახით დიდი ოაზისი მომივლინა... ბედნიერებაა რომ არსებობ... მეშინია დაუმსახურებელი ღვთის წყალობა ისევე მოულოდნელად არ გაქრეს, როგორც მოვიდა..."

ან ეს

"ეკ.. აღარ შემიძლია. ერთი კია, მხოლოდ შენთან ვარ უნიღბოდ, თავისუფლად. მაშინ ვუბრუნდები ჩემს თავს და ვხვდები, რომ ვარ ადამიანი. შენ ვერც კი წარმოიდგენ რამდენად ძვირფასი ხარ ჩემთვის. ანდა ცოტათი რომ გრძნობდე თუ როგორ მიყვარხარ. უმრავლესობა ჩვენს მეგობრობას ვერ გაიგებს და ისინი ძალიან მეცოდებიან. მთავარია რომ ჩვენ ერთად ვიქნებით. შენ ხარ იმედი რომ "..."-ს ვიპოვი, რადგანაც შენი ნახვა წარმოუდგენელი, აუხდენელი ოცნება იყო. ხედავ? ჩემი ოცნებები ხდება. "

რა ვქნა, მაპატიო უნდა, რომ მენატრები