უბრალოდ ... სიყვარული

ამ უბედურებების ფონზე რა დროს სიყვარულია. ნამდვილად არაა სიყვარულზე ფიქრის დრო, მაგრამ ლაპარაკს მოყვა და...
არაფრით არ შემიძლია როცა ვინმეზე არ ვფიქრობ...ვინმე კონკრეტულზე... ჩემი თავშესაფარია ხოლმე ვინმეზე ფიქრი, ვინმეს მიმართ სიმპათია...ფაქტიურად სულ მქონდა ეგეთი პერიოდი, სულ ვიღაცაზე ვიყავი მიმართული - ან მიყვარდა, ან მომწონდა. ვიცი ბანალურია, არაფერია ამაში გასაკვირი და ორიგინალური, არც მაქვს პრეტენზია. ალბათ ადამიანთა 50 % ასეა ზუსტად, მაგრამ ამას არ აქვს არანაირი მნიშვნელობა. მთავარი ისაა, რომ მე ასეთ დროს ვარ ძალიან კარგად, სიყვარულისა თუ მოწონების პერიოდი ძალიან დიდ სიხარულს მანიჭებს. ყოველთვის თავისდაუნებურად იქმნება სამყარო, სადაც ვცხოვრობ ღიმილიანი და თვალებშიცეცხლანთებული, სადაც არასდროს ვაგებ ოცნების კოშკებს, მაგრამ საოცრად კარგად ვგრძნობ თავს, სადაც გულის სიღრმეში ზუსტად ვიცი რომ ადრე თუ გვიან თავზე ჩამომემსხვრევა ეს ჩემი სამყარო, მაგრამ ბედნიერი ვარ იმ წუთით, ბედნიერი ვარ აწმყოთი.
არასდროს შემყვარებია ადამიანი, იმიტომ რომ მას ვუყვარდი... არა... ყოველთვის მიყვარდებოდა (ან სიმპათია მიჩნდებოდა) იმიტომ, რომ მე მინდოდა... სიყვარული თუ მოწონება ყოველთვის ისე მოდიოდა ჩემთან, რომ არასდროს ვეძებდი საპასუხო გრძნობებს :) მიყვარდა იმიტომ, რომ მინდოდა მყვარებოდა და არა იმიტომ რომ მას ვუყვარდი
ხო, მე ვაიდეალებ ადამიანებს... ხო, მე ვაიდეალებ ურთიერთობებს... ყველაზე პარადოქსული ისაა, რომ ზუსტად ვიცი, გაიდეალებულ წარმოდგენას ვიქმნი, მაგრამ მომწონს ეს, თუმცა შეიძლება შემდეგ მაზოხიზმში გადამივიდეს, მაინც მომწონს.
სამაგიეროდ მე მიყვარს ჩემი სიყვარულები...მიყვარს ჩემი ურთიერთობის პერსონაჟი მამაკაცები... მიყვარს ჩემი განვლილი გრძნობები... ძალიან მიყვარს... თითოეული ღიმილით მახსენდება, თბილად...მე თავად სიყვარული მიყვარს და მიყვარს ჩემი თავი შეყვარებულ მდგომარეობაში...
ერთადერთი რასაც არ ვაიდეალებ, ეს ჩემი თავია... თუმცა ყველაზე იდეალური მაშინ ვარ, როცა გრძნობა მაქვს ვინმეს მიმართ... როცა გული ისე ფეთქავს, რომ მახრჩობს... შესაძლოა არც ისე იდეალური ვიყო ასეთ პერიოდში, თუმცა მე ასე მიმაჩნია და ეს ის პერიოდია, როცა არ მაინტერესებს სხვისი აზრი... ეს ის პერიოდია, როცა პირველ რიგში ჩემი თავი მიყვარს სიყვარულისთვის.
თუმცა ძალიან დიდი ხანია არავიზე მიფიქრია...თითქოს "დიდი გოგო" გავხდი და საკუთარ თავს ვუთხარი - არ შეიძლება მხოლოდ საკუთარი სიამოვნებისთვის შეიყვარო ვინმე, საერთოდ არაა საჭირო გრძნობები!!!
ამის შედეგი კი სახეზეა - უძალიანესად დიდი ხანია სიყვარულისა თუ სიმპათიის ობიექტი არ მყოლია... და ეს ჩემთვის ყველაზე ძნელია... დამავიწყდა როგორი ვარ შეყვარებული... დამავიწყდა რომ სიცოცხლე მიყვარს, საკუთარი თავი მიყვარს...
ხო, მე მეშინია სიყვარულის, მეშინია ცალმხრივი გრძნობის და ყველანაირად ვაიძულებ თავს - ნუ შეიყვარებ! ნუ შეიყვარებ!
მაგრამ არ შემიძლია
ყველაზე ცუდად ვარ უსიყვარულოდ... ალბათ უდიდესი სიყვარულის ნაყოფის მიზანი სწორედ ესაა - უყვარდეს!