უსულო საგანი

რაღაცეები მეყალბება ამ ბოლოს... ვერ გავერკვიე საკუთარ დამოკიდებულებაში ადამიანებთან...
ბოლო ხანებში ვფიქრობ რომ არასწორად ვიქცევი მათთან დამოკიდებულებაში... ყოველი ადამიანი გარკვეულ ინდივიდს წარმოადგენს და ხშირად არ მალავს თავის ნამდვილ სახეს, მაგრამ როგორ ვიქცევი მე? მგონი არაადეკვატურად: ჯერ აჟიტირებული ვარ, ასე გადის რაღაც პერიოდი და უცებ აღმოაჩენ სიყალბეებს...ეიფორიის გასვლისას ყოველთვის აღმოჩნდება, რომ თვისება, რომელსაც თვლიდი მოჭარბებულად ქონდა კონკრეტულ ადამიანს, აღმოაჩენ რომ არც ისე მკვეთრადაა წარმოდგენილი...
ეს არის ჩემი ბრალი. ვიცი. ბვშვობიდან ასე ვიყავი. მერე ხან ვენარცხებოდი წინ აღმართულ კედელს, ხან უბრალოს სულერთი იყო ჩემთვის... არ მაღელვებდა...
სადღაც თავში მეშლება... თუ იღებ ადამიანს მერე მასში პატარ-პატარა ნაკლები აღარ უნდა გაღიზიანებდეს, მაგრამ მე თვითონ რთული ხასიათის მატარებელს მიჭირს ავიტანო სხვისიც... რაღაც ლაფსუსები...ერთი... ორი... სამი... ისე აცლიან ლაზათს... მერე უკვე სულ ერთი ხდება... როცა გეგონა შენზე ბევრად აღმატებული ყველაფრით, შენზე რთული პიროვნება, შენზე ღირსეული, უცებ ხვდები რომ ჩვეულებრივია.
მერე  უკვე ყალბია ყველაფერი...
მე შემიძლია გავუგო ადამიანებს. მე მიყვარს ეს ჩემში, რაც უფრო ვხედავ სირთულეს, მით უფრო მიმზიდველია, მთავარია მერე არ აღმოჩნდეს რომ ეს ყველაფერი პოზაა...
ადამიანებო, ფიქრობთ რომ ეს პოსტი თქვენ გეხებათ?
არა! ის მხოლოდ ჩემია
მაპატიეთ ასეთი ეგოიზმი და დაუნდობლობა, მაგრამ ამ შემთხვევაში მე ვარ მთავარ როლში. ეს უძრავი თეატრია, სადაც მთავარი მოქმედი გმირი უძრავად დგას სცენაზე და მხოლოდ დეკორაციები იცვლება... ემატება... ემატება... ემატება... ჩრდილები... სინათლე...კაშკაშა ფერები... არა, სიკაშკაშე არაა აქ, არაა სიკაშკაშის ადგილი...
ეს უძრავი თეატრია... აქ მხოლოდ მკვეთრი მოძრაობა შეიმჩნევა... ისიც ხანდახან... მერე ისევ უძრაობა... დიდი ხნით